Dadah disosiatif (dissociative) merupakan dadah yang termasuk dalam kumpulan halusinogen iaitu dadah yang boleh menyebabkan penggunanya tidak dapat membezakan realiti dan fantasi. Dadah ini memberikan kesan disosiatif di mana penggunanya merasa seperti di awang-awangan seperti roh terpisah daripada jasad.
Antara contoh dadah disosiatif termasuklah Phencyclidine (PCP, Angel Dust), Ketamin, dan Dextromethorphan (DXM).
Ketamine masih lagi digunakan secara terkawal dalam bidang perubatan sebagai ubat bius dan DXM digunakan untuk mengawal batuk. Namun penggunaan tanpa nasihat doktor merupakan satu kesalahan di bawah Akta Dadah Berbahaya 1952 dan Akta Racun 1952.
Dadah disosiatif boleh menyebabkan penggunanya merasa kebas, keliru, pening, hilang koordinasi dan lambat berfikir. Ianya juga boleh mengganggu fungsi deria di mana penggunanya akan mengalami halusinasi seperti visual, bunyi, pendengaran dan bau.
Secara fizikalnya dadah ini boleh menyebabkan tekanan darah meningkat, jantung berdegup laju, peningkatan suhu badan dan berpeluh.
Penggunaan jangka panjang boleh menyebabkan masalah mental seperti panik, paranoid (ketakutan melampau), kemurungan dan bersifat agresif. Selain itu ianya juga boleh menyebabkan kehilangan memori.
Jika digunakan dalam dos yang tinggi boleh menyebabkan masalah pernafasan dan kematian.
Sumber:
- https://www.unodc.org/documents/17-01904_Rural_treatment_ebook.pdf
- https://www.drugabuse.gov/publications/research-reports/hallucinogens-dissociative-drugs/what-are-effects-common-dissociative-drugs-brain-body
